Επί 14 συνεχόμενα χρόνια ασχολούμαι με τη διατροφική αντιμετώπιση την Σκλήρυνσης κατά Πλάκας, με αφορμή το βιβλίο μου «Διατροφή & Σκλήρυνση κατά Πλάκας – M.S.» και έχω βρεθεί αντιμέτωπος με την άγνοια των ασθενών σχετικά με τη σημασία της διατροφικής διαχείρισης στην πάθηση τους. Το ίδιο ακριβώς έχω διαπιστώσει και με άλλους ασθενείς που πάσχουν από διάφορες άλλες αυτοάνοσες διαταραχές. Φυσικά η ενημέρωση μέσω διαδικτύου πολλές φορές δημιουργεί μία μεγάλη σύγχυση Ας καταρρίψουμε λοιπόν μερικές «ανακρίβειες» αντικαθιστώντας τις με την αλήθεια.
1. Οι αυτοάνοσες διαταραχές δεν μπορούν να αντιστραφούν μέσω της διατροφής.
Σίγουρα, υπάρχει μια γενετική συνιστώσα στα αυτοάνοσα νοσήματα. Αλλά, όπως μας πληροφορεί το νέα πεδία της επιγενετικής, η γενετική έκφραση μπορεί να τροποποιηθεί. Για να αναπτυχθεί μια αυτοάνοση διαταραχή, πρέπει να ενεργοποιηθεί μία ειδική ομάδα γονιδίων μέσω εκλυτικών παραγόντων από το περιβάλλον σας, τη διατροφή ή την προσωπική σας κατάσταση (στρες, έλλειψη ύπνου κλπ.). Για παράδειγμα, η «υπόθεση της υγιεινής» και η θεωρεία του «Γεωπαθητικού στρες» αποτελούν κυρίαρχες αντιλήψεις σχετικά με την περιβαλλοντική επίπτωση στην έξαρση των κρουσμάτων αυτοάνοσων παθήσεων. Το ίδιο ισχύει και για τους διατροφικούς παράγοντες. Μέσω της διατροφής, της κατάλληλης αντιμετώπισης γαστρεντερικών διαταραχών και της μείωσης του οξειδωτικού σας στρες, μπορείτε να μεταφέρετε την εντολή στα «προβληματικά» γονίδιά σας να απενεργοποιηθούν, προστατεύοντας έτσι το «πολιορκημένο» ανοσοποιητικό σας σύστημα.
2. Τα συμπτώματα δεν μπορούν να αντιμετωπιστούν διατροφικά.
Παράλληλα με τη λήψη φαρμακευτικής αγωγής μπορείτε να επιλέξετε τρόφιμα και συμπληρώματα διατροφής ώστε να ενισχύσετε και να υποστηρίξετε το ανοσοποιητικό σας και παράλληλα να στοχεύσετε στην αποκατάσταση της σωστής γαστρεντερικής λειτουργίας. Τα φάρμακα δεν είναι η μόνη επιλογή για τη θεραπεία των αυτοάνοσων διαταραχών. Ωστόσο, υπάρχει και η αντίθετη περίπτωση, αυτή της θυρεοειδίτιδας Hashimoto όπου δεν συστήνεται καμία φαρμακευτική αγωγή, αλλά και… διατροφική φροντίδα. Ως αποτέλεσμα επέρχεται προοδευτικά η καταστροφή του θυρεοειδούς αδένα.
3. Η βελτίωση της πέψης και της υγείας του εντέρου δεν σχετίζεται με την εξέλιξη των αυτοάνοσων νοσημάτων.
Η πλειοψηφία των λειτουργιών του ανοσοποιητικού συστήματος ξεκινάει από το έντερο, επομένως είναι απαραίτητο να επικεντρωθούμε στο γαστρεντερικό σύστημα και να αντιμετωπίσουμε τυχόν εντερική δυσλειτουργία, αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε αποτελεσματικά τα αυτοάνοσα συμπτώματα. Για να είστε υγιείς, θα πρέπει να έχετε ένα υγιές έντερο.
4. Η διατροφή χωρίς γλουτένη δεν επηρεάζει την αυτοάνοση διαταραχή.
Τα τελευταία χρόνια επικρατεί η αντίληψη ότι η γλουτένη ενδεχομένως επηρεάζει την εξέλιξη των αυτοάνοσων διαταραχών, με την προϋπόθεση ότι ο ασθενείς εμφανίζει συγκεκριμένη ευαισθησία.
5. Υπεύθυνα για τις αυτοάνοσες διαταραχές είναι τα γονίδια και όχι το περιβάλλον.
Η γενετική αντιπροσωπεύει περίπου το 25% της πιθανότητας να αναπτύξετε μια αυτοάνοση διαταραχή. Αυτό σημαίνει ότι το υπόλοιπο 75% προέρχεται από το περιβάλλον. Το γεγονός αυτό προσδίδει μία πολύ αισιόδοξη προοπτική στην αντιμετώπιση των αυτοάνοσων παθήσεων. Μην γίνετε λοιπόν δέσμιος της γενετικής υποδομής σας. Όποια και αν είναι τα γονίδια με τα οποία γεννηθήκατε, έχετε τη δυνατότητα να διαχειριστείτε την αντίδραση του σώματός σας στην αυτοανοσία και να δημιουργήσετε μια ήρεμη και υγιή ζωή.
6. Το ανοσοποιητικό σας σύστημα είναι συγκεκριμένο και δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα για να το υποστηρίξετε. Είναι πολύ σημαντικό να γίνει σαφές ότι είναι ύψιστης σημασίας η διατροφοκεντρική αντίληψη της αντιμετώπισης των αυτοάνοσων διαταραχών, μέσω της ρύθμισης του ανοσοποιητικού συστήματος. Η συγκεκριμένη κατεύθυνση μεταξύ άλλων περιλαμβάνει και την διατροφική φροντίδα του εντέρου.
Αναζητήστε παραπάνω πληροφορίες στο http://logodiatrofis.gr/ ή διαβάστε περισσότερα στο νέο βιβλίο μου: «ΑΥΤΟΑΝΟΣΑ, ΑΝΟΣΟΠΟΙΗΤΙΚΟ & ΔΙΑΤΡΟΦΗ» που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις ΜΙΝΩΑΣ, Αθήνα 2016.
